همه چیز در مورد خودرو

هفته نامه تجارت فردا - حمیدرضا بهداد - فربد زاوه*: تب خودروهای اتومات داخلی این روزها در بازار کشور بالا گرفته و خودروسازان داخلی سعی دارند در این میدان رقابت جدید، گوی سبقت را از یکدیگر بربایند. هرچند سال‌ها از ورود اتومات‌ها به بازار خودرو کشور می‌گذرد، با این حال بیشتر میهمانان، مدل‌های وارداتی و گران قیمت بوده‌اند. این در شرایطی است که هم‌اکنون مدل‌های داخلی و ارزان‌قیمت، به تدریج در حال عرضه شدن از سوی خودروسازان کشور هستند.حرکت یکباره غول‌های جاده مخصوص در عرضه مدل‌های اتومات، بدون شک ریشه در نیاز بازار دارد و این مشتریان هستند که خودروسازها را به سمت عرضه محصولات دنده‌اتوماتیک سوق داده‌اند. 

هرچند از دید بخشی از مشتریان، همین دنده عوض کردن‌های پی در پی نیز جزو لذت‌های رانندگی به حساب می‌آید و راندن با اتومات‌ها، کمی بی‌روح جلوه می‌کند، با این حال به نظر می‌رسد ذائقه بیشتر مشتریان به سمت دنده‌اتومات‌ها چرخیده است.ترافیک‌های سنگین و بیماری‌های عضلانی، از جمله عوامل مهمی هستند که لذت دنده عوض کردن را برای بسیاری از رانندگان به صفر رسانده و حتی به عذاب تبدیل کرده است، از همین رو اتومات‌ها بیش از پیش رو آمده‌اند.

خودروسازان نیز که طی یکی دو سال گذشته با رکودی سنگین و به نوعی قهر بخش بزرگی از مشتریان، روبه‌رو بوده‌اند، با درک تغییر ذائقه بازار، به سمت عرضه محصولات اتومات رفته و این اتفاق، نوید ایجاد رقابتی سازنده و به نفع مشتری را در بازار خودرو کشور می‌دهد. نکته مهم‌تر ماجرا اینجاست که خودروهای عرضه‌شده، از قیمت نسبتاً پایین و مناسبی در مقایسه با مدل‌های وارداتی برخوردار بوده و این موضوع می‌تواند مشتریان بیشتری را جذب بازار دنده‌اتوماتیک‌ها کند.

در این شرایط اما این پرسش مطرح می‌شود که حرکت خودروسازان به سمت عرضه اتومات‌ها، می‌تواند به کاهش قیمت این محصولات در آینده بینجامد؟ پاسخ این پرسش زمانی مثبت خواهد بود که خودروسازان داخلی به روند عرضه محصولات اتومات ادامه دهند و هر چند وقت یک بار، مدل‌های جدید روانه بازار کنند. پرواضح است که قیمت کالا زمانی پایین می‌آید که عرضه از تقاضا پیشی بگیرد و همچنین بازاری رقابتی در میان باشد؛ در غیر این صورت نمی‌توان انتظار کاهش قیمت را داشت. بنابراین، کاهش قیمت خودروهای اتومات نیز زمانی اتفاق خواهد افتاد که عرضه آنها تداوم داشته باشد و از سوی دیگر، رقابتی نفسگیر میان خودروسازان (در عرضه اتومات‌ها) شکل بگیرد.

هم‌اکنون خودروسازان داخلی در ابتدای راه عرضه محصولات اتومات هستند و برای شروع به سراغ چینی‌ها رفته‌اند، بنابراین شاید به این زودی‌ها نتوان کاهش قیمت را در بازار خودروهای دنده‌اتوماتیک حس کرد. با این حال، از آنجا که به احتمال زیاد، محصولات اتومات عرضه‌شده (به دلیل قیمت نسبتاً پایین و داشتن آپشن‌های جذاب) با اقبال عمومی روبه‌رو خواهند شد، به نظر می‌رسد خودروسازان مسیری را که آغاز کرده‌اند، ادامه خواهند داد.

البته با توجه به قدرت خرید پایین مشتریان، موفقیت‌آمیز بودن این مسیر، بستگی مستقیم به «قیمت» دارد، به نحوی که استقبال از خودروهای دنده‌اتوماتیک و به تبع آن افزایش انگیزه خودروسازها برای عرضه این محصولات، در گرو قیمت پایین آنهاست. به عبارت بهتر، بازار خودروهای دنده‌اتومات داخلی زمانی پررونق خواهد شد که خودروسازان حواسشان به قیمت آنها باشد و این محصولات را تا حد امکان با قیمت‌هایی نسبتاً پایین (زیر 50 میلیون تومان) عرضه کنند. 

ترس از اتومات‌ها ریخت

 انقلاب صنعتی مدیون کاهش نیروی کار بعد از مرگ سیاه (طاعون) در انگلستان است. ورود ماشین‌آلات به چرخه تولید و استفاده از نیروهای مکانیکی به جای توان انسان، نه‌تنها به انسان یاد داد می‌تواند بهره و بازدهی بیشتری از امور تولیدی خود به دست آورد که به وی نشان داد می‌توان آسان‌تر نیز زندگی کرد. تمایل به آسایش بیشتر حس ذاتی و فطری انسان است و انقلاب صنعتی در واقع علاوه بر حل مشکل کمبود نیروی کار، پاسخی به این غریزه بود. اختراع وسیله نقلیه مسافری و باری، در راستای همین نیاز فطری صورت گرفت. 

تمایل به جابه‌جایی با سرعت و آسایش بیشتر، مهندسان را به فکر ساخت وسیله‌های نقلیه موتوری واداشت. خودرو را شاید بتوان مهم‌ترین اختراع بشر در آستانه قرن بیستم دانست. تولید خودرو در اوایل قرن بیستم شدت گرفت و خودروسازها در تلاش بودند مشکلات استفاده از وسیله نقلیه را کاهش دهند و راندن آن را آسان کنند.

حجم گسترده اختراعات مهندسان اروپایی و آمریکایی در آن دوران، سبب شد رانندگی با خودرو از یک فعالیت پر‌مشقت، به یک سرگرمی لذت‌بخش و مفید تبدیل شود. در کنار بهبود سیستم‌هایی مانند فرمان و ترمز و سیستم تعلیق، رانندگی با خودروهای قدیمی با گیربکس‌های دستی، مشقت‌های خود را به همراه داشت. این مشقت‌ها به تدریج سبب شد مشتریان از خودروهای دنده‌ای به نوعی خسته شده و آنها را به استفاده از محصولات راحت‌تر که دردسر دنده عوض کردن را ندارد، سوق داد.

مهندسان آمریکایی در اواخر دهه 30 موفق به اختراع سیستمی شدند که راننده را از تعویض دنده بی‌نیاز می‌کرد و این همانی بود که رانندگان خسته از دنده و تغییر دنده، به شدت به دنبال آن می‌گشتند. این فناوری که با نام گیربکس اتوماتیک شناخته می‌شد، در شروع عرضه، فناوری پیچیده، پر‌خرج و کم‌بازدهی به شمار می‌رفت، با این حال راحتی حاصل از این فناوری و تقاضای رو به رشد بازار، توسعه آنها را سرعت بخشید.

 این سرعت بالای توسعه سبب شد شمار زیادی از خودروهای آمریکایی در دهه 50 به این فناوری مجهز شوند. با این حال اما گیربکس‌های اتوماتیک همچنان کم‌بازده بودند و برای رفع نیازهای دینامیکی رانندگان نیاز به موتورهای پر‌قدرت و در نتیجه بسیار بزرگ داشتند. موتورهای بزرگ هم مصرف بالای سوخت را به دنبال داشتند که مطلوب کمپانی‌های بزرگ و رو به رشد نفتی آمریکایی بودند. تشویق بیش از پیش خریداران به این خودروها، بازار خودروهای گیربکس اتوماتیک را بسیار داغ کرده بود. اما وضعیت در اروپای جنگ‌زده بسیار متفاوت جلوه می‌کرد. 

اروپایی‌ها که مشقت جنگ جهانی دوم را تحمل می‌کردند، نه پول کافی برای اضافه‌پرداخت کسب آسایش بیشتر داشتند و نه هزینه بالای سوخت برای دولت‌های آنها مقرون به صرفه بود. هزینه بالای بازسازی اروپا، دولت‌ها را مجبور به کنترل مصرف سوخت که تماماً وارداتی بود، با ابزارهای مالیاتی می‌کرد. خودروهای اروپایی برخلاف رقبای آمریکایی خود، دارای موتورهای بسیار کوچک‌تر و گیربکس‌های دستی بودند. انواع خودروهای اقتصادی، مورد وثوق مشتریان اروپایی بودند که قابلیت نصب گیربکس اتوماتیک نداشتند.

 در واقع تنها در معدود خودروهای مرسدس بنز و برخی لوکس‌سازان بریتانیایی که محصولات خود را به آمریکا صادر می‌کردند انواع اتوماتیک یافت می‌شد. قوانین سختگیرانه آلودگی در کالیفرنیا و سپس در کل آمریکا، منجر به کسادی موتورهای بزرگ و خودروهای گیربکس اتوماتیک نشد و تا زمان بحران نفتی دهه 70، همچنان حجم موتورهای آمریکایی با لیتر و اروپایی با سی‌سی مفهوم داشت.

در ایران، ورود خودروهای آمریکایی از اواخر دهه 1960 با افزایش ارتباط دولت ایران و امریکا رونق زیادی پیدا کرد. گیربکس‌های اتوماتیک در انواع خودروهای گران‌قیمتی که از آمریکا به کشور می‌آمد، استفاده می‌شد، ولی مشکلات ذاتی این خودروها خصوصاً در زمان خرابی‌های ناشی از عدم کارکرد باتری که در آن زمان بسیار شایع بود، استقبال از آنها را محدود به خودروهای بسیار لوکس کرد. با تولید خودروهای جدید در ایران با نام‌های آریا و شاهین، اولین خودروهای گیربکس اتوماتیک در ایران تولید شد.

 استقبال از این خودروها رفته‌رفته افزایش می‌یافت و سهم بازار آنها در حال افزایش بود. مشتری پولدار ایرانی در آن زمان، به آسایش خود بیشتر از خرابی فکر می‌کرد و محبوبیت خودروهای اتوماتیک آمریکایی در بازار رفته رفته افزایش یافت. بعدها در کنار محصولات جنرال موتورز ایران، ایران ناسیونال هم به عرضه پیکان اتوماتیک روی آورد که می‌توان آن را گام نخست در بازار ایران برای ارتقای سلیقه مشتریان خودروهای طبقه متوسط نامید.

 نمونه‌های اروپایی جز برخی محصولات انگلیسی و به ندرت آلمانی عمدتاً به گیربکس دستی مجهز بودند. با پیروزی انقلاب اسلامی و شروع جنگ و تحریم‌های آمریکا، خودروهای اتوماتیک برای دارندگان خود مشکل‌ساز شدند. کمبود شدید باتری، قطعات یدکی و حتی به‌روز نشدن فناوری‌های تعمیراتی در کشور، سبب شد تقاضای خودروهای اتوماتیک به شدت کاهش پیدا کند و به صفر برسد و حتی بسیاری از نمونه‌های موجود با گیربکس دستی تعویض شود. با پایان جنگ و ورود خودروهای به‌روز به کشور، بازار خودروهای اتوماتیک بازیافت نشد. 

حتی لوکس‌ترین خودروهای وارد‌شده به کشور مجهز به گیربکس‌های دستی بودند که نشان می‌داد مشتری ایرانی اعتماد از دست رفته خود به فناوری را بازیابی نکرده است. با محدودیت واردات و تمرکز بر تولید خودروهای ارزان‌تر، موضوع گیربکس‌های اتوماتیک تقریباً به فراموشی سپرده شد و به جز تعداد اندکی خودرو پژو 405، محصول دیگری به بازار عرضه نشد. در اوایل دهه 80 هم، همزمان با عرضه پراید با گیربکس اتوماتیک در حجم بسیار محدود، تعداد محدودی خودرو پژو 206 با گیربکس اتوماتیک برای جانبازان به کشور وارد شد.

 هرچند پژو در تعریف اولیه 206 در ایران، سه تیپ 4، 5 و 6 را با گیربکس اتوماتیک در نظر گرفته بود ولی تست‌های جاده‌ای انواع 206 با موتور 1400 سی‌سی توان کافی برای عبور از جاده‌های کوهستانی شمال را نداشتند و از ورود به چرخه تولید بازماندند. بعد از ورود پژوهای 1600 سی‌سی اتوماتیک و استقبال نسبتاً مناسب بازار از این محصول در قشر جوانی که مشکلات دوران جنگ را در ذهن نداشت، ایران خودرو مجدداً به تولید این مدل اقدام کرد. همزمان، واردات انواع خودرو لوکس به کشور مجدداً مجاز شد و دیگر مشتری جوان و راحت‌طلب ایرانی، خریدار خودروهای دنده‌ای نبود.

 این استقبال خوب از این فناوری در کنار کیفیت بسیار مطلوب‌تر گیربکس‌های اتوماتیک در قیاس با محصولات قدیمی، ترس سایر مشتریان خودروهای ارزان قیمت‌تر را از هزینه نگهداری خودرو اتوماتیک به شدت کاهش داد و تقاضا برای این محصول حتی در خودروهای ارزان‌قیمت افزایش یافت. تولید انواع خودرو اتوماتیک در شرکت‌های پارس خودرو و ایران خودرو شدت پیدا کرد و دیگر ماکسیمایی که در ابتدای عرضه عمدتاً به صورت گیربکس دنده‌ای فروخته می‌شد فقط متقاضی اتوماتیک داشت. واقعیت این است برای مشتری ایرانی، خودروهای اتوماتیک دیگر یک کالای لوکس به حساب نمی‌آید و مشتریان خودروهای ارزان‌قیمت هم متقاضی این مدل خودرو هستند.

پیشرفت فناوری و ارائه انواع مختلف از این گیربکس‌ها با قیمت‌های پایین و هزینه نگهداری مناسب، سبب شده است وجود خودروهای اتوماتیک یک الزام برای خودروسازان در سبد محصولات‌شان بشود. تمایل به آسایش بیشتر در رانندگی با افزایش درآمدهای مشتریان به شدت افزایش می‌باید و خودروسازان ایرانی هم می‌بایست با در نظر گرفتن این مهم، به استفاده از این فناوری در خودروهای خود اهتمام بورزند.

 دورنمای روشن اقتصادی در ایران و رشد پایدار اقتصادی در سال‌های پیش رو، منجر به افزایش ثروت عمومی و تقویت قابل توجه قدرت خرید مشتریان می‌شود. در واقع در آینده نزدیک مشتری ایرانی قادر است هزینه بیشتری برای خرید خودرو پرداخت کند. این اضافه‌پرداخت در ازای دریافت کیفیت بالاتر و مشخصات فنی بهتر باید باشد تا توجیه‌کننده افزایش هزینه شود. همچنین با توجه به ترکیب جوان جمعیتی که روزهای سخت جنگ را تجربه نکرده‌اند افزایش تقاضا قطعی خواهد بود.

 لذا تمرکز در تولید این خودروها و تولید گیربکس‌های اتوماتیک در برنامه‌ریزی استراتژیک شرکت‌های خودروساز داخلی بسیار حیاتی و ضروری است. البته، نیاز به توسعه شبکه خدمات‌رسانی هم از لحاظ کیفی و هم کمی برای جلب اطمینان مشتریان ضروری است. هم‌اکنون شرکت‌های داخلی ضعف بزرگی در این زمینه دارند که برای حفظ حیات خود می‌بایست نسبت به ایجاد مراکز بیشتر تعمیر گیربکس‌های اتوماتیک اقدام کنند.

وب‌سایت پدال: باید حتما از نزدیک به نیو‌ایکس‌اف جگوار نگاه انداخت تا فهمید با یک خودروی تازه طرفیم. خودرویی که به طرز ماهرانه ای از نمونه اولیه معرفی شده در سال 2007 تکامل یافته و حالا به این جا رسیده است. اگر خواسته باشیم کمی جزئی‌تر به خودرو نگاه کنیم می‌بینیم خط برش هود زیر دماغه(که در مدل قبلی تا جلوپنجره نیز کشیده شده بود) و هواکشهای تزیینی تعبیه شده بر روی گلگیرهای جلو حال به شکل افقی‌اند.

پس می‌بینیم عمل زیبایی صورت گرفته بر روی نیوایکس اف به صورت جزئی بوده است. تغییرات اساسی صورت گرفته در زیربندی خودرو اعم از تعویض سازه فلزی فشرده سابق با نمونه آلومینیومی مشترک با مدلهای کوچکتر XE، کیفیت و دوام خودرو را بالاتر برده است. این تغییر در ایکس‌اف، آن را مهیای رقابت با سدانهای لوکس متوسط جدید بازار می‌کند. افزایش 5 سانتی‌متری فاصله محورها در واقع باعث شده حس کنیم ارتفاع به گونه‌ای پایین‌تر آمده و خودرو بیشتر روی زمین است.

اما در بحث پیشرانه و فنی، مدلهای ایکس‌اف، دوگونه تنوع قدرتی و اساسا پیشرانه و گشتاور(نزدیک بر نیم تن بر واحد متر فشار) مشابهی داشته، به گونه‌ای که همان نمونه 3 لیتری 6 سیلندر خورجینی سوپرشارژ با زاویه 90 درجه با بهره‌گیری از تکنولوژی نمونه 8 سیلندر خورجینی را مورد استفاده قرار داده است. گفتنی است بهره گیری از چنین پیشرانه‌هایی از سال 2013 و با مدل ایکس‌جی آغاز شد. دو وزنه تعادلی با چرخش معکوس وظیفه خنثی‌سازی لرزشها را در موتور دارند. آرسپورت مورد آزمایش نمونه لوکس بوده که خروجی پایین‌تر 340 اسب بخار را داشت و اگر این مقدار کافی بنظر نمی‌رسد مشتری با پرداخت دوهزار دلار دیگر این مقدار را با خرید نسخهs به 380 اسب بخار می‌رساند.

پیشرانه v6 معمول این آرسپورت ظرف 5 ثانیه آن را به صد رسانده و یک‌چهارم مایل را در 13.6 ثانیه و با سرعت 160 کیلومتر در ساعت طی می کند تا آن را از تمام هم رده هایش سریعتر کند، اما این آمار به گونه‌ای نیست که یارای غولی مانند کادیلاک ctsv 420 اسبی توربو دوقلو را داشته باشد.

به ادعای جگ(همان عامیانه جگوار) شاسی جدید 66 کیلوگرم کاهش وزن در مدل دیفرانسیل عقب و 132 کیلوگرم در مدل چهارچرخ متحرک‌دائم در پی داشته که ما چندان هم با آن موافق نیستیم؛ چرا که در آزمایشات انجام گرفته ارقام بدست آماده اندکی بیشتر از ادعای سازنده بود. علاوه بر این مثلا در مدلی مثل نمونه چهارچرخ متحرک دائم فاصله محوری بیشتر، حجم فضای داخلی را 0.15 مترمکعب بیشتر کرده است.

قیمت نمونه پایه 52,895 هزار دلار بوده که با پرداخت 8750 دلار دیگر می توان آپشنهای دیگری مانند چرخهای 19 اینچی، چراغ‌های LEDجلو ، سامانه هشدار نقاط کور، سامانه هشدار برخورد از جلو و حرکت داخل خطوط را اضافه کرد. رابط سرگرمی جدید جگوار به نام "اینکنترل تاچ” یک نمونه استاندارد و پیشرفتی بزرگ در مقابل سیستم های قدیمی است. 

صفحه نمایش لمسی 8 اینچ در پاسخ به موارد ورودی سرعت بیشتری داشته و دکمه های فیزیکی نیز حرکت در میان منوهای فرعی مختلف برای تلفن، رسانه ها، و ناوبری را آسانتر می کنند. "اینکنترل تاچ پرو” یک صفحه نمایش 10.2 اینچی را به شما هدیه می‌دهد که در واقع نوعی داشبورد تمام دیجیتالی بوده که در آن خبری از دکمه‌های فیزیکی نیست! گفتنی است که این پکیج3100 دلاری برای آزمایش خودروی ما انتخاب نشده بود.

علیرغم این موارد، خودروی مورد نظر ما بیش از سیزده هزار دلار آپشن داشت. در مورد رنگ‌آمیزی خودرو، حتما باید رنگهای خاص”نشنال ریسینگ” (رنگ خاصی که مدلهای خاص جگوار و استون و حتی بنتلی رنگ‌آمیزی شده‌اند)و از آن جمله "بریتیش ریسینگ گرین” با قیمت 550 دلار را ببینید تا واقعا بفهمید ارزش خرج کردن را دارد. صندلی های با قابلیت تهویه سرد و گرم، سیستم دربهای آرام‌بند بهمراه پکیج راحتی 2000 دلاری را هم باید به آن افزود . 

محتویات پکیج لوکس ارتقای فضای داخلی با قیمت 2700 دلار (کنترل چهار منطقه‌ای آب و هوا ، محافظ صندلی عقب، پوشش سقف چرم مصنوعی، و نورپردازی محیط داخل) و بسته 3100 دلاری کمک راننده علیرغم تسهیل کار و راحتی وکیفیت، چندان معقول بنظر نمی‌رسد. حالت دوم هم به احتمال زیاد تنها برای کسانی که قصد استفاده از کروز کنترل تطبیقی را دارند مناسب بنظر می‌رسد.

طراحی و ارگونومی این کابین جدید با ظرافت زیادی انجام گرفته و بسیار چشم‌نواز است؛ هیچ چیز دست و پا گیری در این میان وجود ندارد و از همه مهمتر، آنچه در این میان همچون یک فرد راهنما به کمک آدم می‌آید سیستم نمایشگرسربالای(HUD) آن است که تمام آنچه می‌خواهید در جلوی چشمانتان روی شیشه جلو مهیا می سازد و همچون جتهای جنگنده اطلاعات را بر روی شیشه نمایش می دهد. اما آنچه در این میان بیشتر آزاردهنده است ستون‌های کناری است که به مرور زمان و تغییر توجه از ستونها بر روی HUD عادی می شوند.

ردیف دوم فضای زیادی برای دو بزرگسال ارائه می‌دهد، اما در یک مسافت طولانی جای نفر سوم کمی تنگ خواهد بود! صندلیهای عقب به نسبت 40/20/40 تا شده تا فضای نسبتا زیادی را برای حمل بار و حتی افراد بیشتر در اختیار داشته باشیم. البته چنین خودرویی قطعا مناسب بارکشی نخواهد بود!!

"مطیع” بهترین کلمه در توصیف رفتار این خودرو است. دامپرهای تنظیم‌پذیر که بخشی از پکیج هزار دلاری دینامیکی تطبیقی را تشکیل می‌دهند، بی وقفه در حالت عادی با نویزکم سیستم تعلیق و ترکیبی مطلوب از کیفیت هندلینگ و سواری راحت کار می کنند. فرمان هیچگاه بیش از حد سنگین احساس نشده و در شهر سبک بوده و در سر پیچهای تند به راحتی عکس العمل نشان داده و می چرخد. حتی در آزمایش شتاب جی که لاستیکهای تمام فصل این ایکس‌اف‌اس به رقم 0.86 رسیدند و وزن فرمان با کاهش کم فرمانی افزایش یافت نیز هرگز سنگین احساس نشد. لاستیکهای تابستانه هر دو مورد عملکرد حس شده و مورد اندازه گیری را بهبود می‌بخشند، اما هنوز کارخانه آنها را عرضه نکرده است. خودروی اسپرت انتخابی ما تایرهای 20 اینچی آپشن 2500 دلاری را یدک می کشید.

در بحث آلایندگی، در طول بیش از هزار کیلومتر رانندگی ترکیبی به طور متوسط 19 واحد mpg را ثبت کردیم که 5 واحد کمتر از امتیاز ترکیبی EPA و 1 واحد زیر تولید شهری بود که باید نوسان سرعت را به آن افزود، بهر صورت مسافت پیموده شده متفاوت خواهد بود.

XF رانندگی سریع و نرمی داشته و از لحاظ فضا بزرگ است. از این شاسی و سازه می توان هندلینگ بهتری را گرفت، چرا که تحمل توان و تیون بیشتر را نیز دارد که این امر از برنامه ریزیهای استراتژیک جگوار در آینده خواهد بود، چرا که ایکس‌اف‌اس تیون ، با پیشرانه (حداقل 380) اسب بخاری V-6 و لاستیک تابستانه (در صورت دسترس بودن) رقیب مدعی CTS-V کادیلاک خواهد بود. 

وب‌سایت پدال: کلاس سدان کوپه در سال 2004 و با معرفی مدل CLS توسط مرسدس بنز پایه‌گذاری شد. به دلیل محبوبیت و موفقیت CLS، رقبای مرسدس بنز نیز به فکر ساخت چنین خودروهایی افتادند. بدین ترتیب مدل A7 توسط آئودی در سال 2009 و سری 6 گرن کوپه در سال 2012 توسط ب ام و معرفی شدند تا با مرسدس بنز CLS به رقابت بپردازند. حال در این نوشتار دو خودرو از بین این سه رقیب را روبروی یکدیگر قرار داده‌ایم تا از میان آن‌ها خودروی برتر را انتخاب کنیم.

Audi A7 vs Mercedes CLS

طراحی خارجی

به لطف استایل کوپهٔ A7 و CLS، هردوی آن‌ها زیباتر از خودروهایی که بر اساس آن‌ها شکل‌گرفته‌اند (آئودی A6 و مرسدس بنز E کلاس) به نظر می‌رسند. A7 از جلو شبیه به A6 به نظر می‌رسد با این تفاوت که دارای ظاهری تهاجمی‌تر، چراغ‌های باریک‌تر و جلوپنجرهٔ بزرگ‌تری است. اندازهٔ بزرگ‌تر رینگ‌ها که کوچک‌ترین آن 19 اینچ است به همراه شیشهٔ عقب و درِ صندوق بارِ زاویه‌دار به هرچه اسپرت تر شدن A7 کمک کرده است.

طراحی تمام منحنی CLS نیز دارای ویژگی‌هایی است که آن را اسپرت تر از دیگر محصولات مرسدس بنز نشان می‌دهد؛ مانند قوس عقبی خودرو که درنهایت زیبایی به چراغ‌های عقب ختم می‌شود. این عوامل موجب شده تا طراحی CLS چشم‌نوازتر سدان های سنتی مرسدس بنز به نظر برسد. البته نسخهٔ شوتینگ بریک CLS هم ساخته‌شده است که بین 500 تا 1580 پوند گران‌تر از مدل معمولی است اما در عوض یک صندوق بار وسیع 590 لیتری را در اختیارتان قرار می‌دهد.

طراحی داخلی

کابین هر دو خودرو به زیبایی طراحی‌شده است. در آئودی فرمان اسپرت ضخیم، کنسول مرکزی بزرگ و صفحه‌نمایش سرگرمی که در بالای داشبورد قرارگرفته به چشم می‌آید. داخل CLS نیز بر اساس E کلاس شکل‌گرفته و کنسول مرکزی آن به همراه صفحه‌نمایش بزرگ نظرها را به خود جلب می‌کند. درکل طراحی داخلی هر دو خودرو فوق‌العاده است.

هرچند فرم کوپهٔ این خودروها جذاب و زیباست اما موجب شده تا کمی از راحتی و فضای داخلی قسمت عقب خودرو کاسته شود. به همین دلیل افراد بلندقد سخت‌تر از A6 قادر به سوار و پیاده شدن از A7 هستند و درحالی‌که قسمت عقب CLS هم تنگ‌تر از E کلاس است. هردوی A7 و CLS فضای صندوق بار کمتری نسبت به همتایان سدان خود دارند به‌طوری‌که حجم صندوق بار در A7 535 لیتر و در CLS 520 لیتر است (590 لیتر در نسخهٔ شوتینگ بریک).

رانندگی

A7 سواری راحتی داشته و از ورود صدای باد به داخل کابین تا حد زیادی جلوگیری شده است. فرمان آن کمی بی‌روح احساس می‌شود اما سرگرم‌کننده‌تر از بسیاری از رقباست. بر روی جاده پایداری خوبی داشته و حس اطمینان را به راننده منتقل می‌کند. همهٔ نسخه‌های A7 جز نمونه‌های پایهٔ دیزلی با سامانهٔ چهارچرخ متحرک معروف آئودی یعنی کواترو عرضه می‌شوند که در هر آب و هوایی موجب افزایش کشش و پایداری خودرو می‌شود.

بااین‌حال ازلحاظ سواری، CLS برتر بوده و رانندگی با آن واقعاً هیجان‌انگیز است؛ اما فرمان آن مانند A7 احساس خوبی به راننده منتقل نمی‌کند هرچند که هنوز هم در جاده‌های پرپیچ‌وخم سرگرم‌کننده است. بعلاوه اگر سیستم تعلیق سفارشی آن را انتخاب کنید، کیفیت سواری آن یک گام بالاتر از A7 قرار خواهد گرفت.

---

پیشرانه

لیست موتورهای دیزل A7 متشکل از یک نمونهٔ 3 لیتری V6 با چهار سطح قدرت گوناگون است. مدل A7 Ultra با پیشرانهٔ 215 اسب بخاری و سیستم انتقال قدرت دیفرانسیل جلو، مصرف سوخت فوق‌العادهٔ 3.91 لیتر در صد کیلومتر دارد درحالی‌که قوی‌ترین نسخهٔ موتور دیزل V6 که از نوع توئین توربودیزل است، A7 را در 5.2 ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر در ساعت می‌رساند. اگر سرعت تنها چیزی است که به دنبال آن هستید مدل RS7 مناسب‌ترین گزینه خواهد بود. چراکه قدرت 552 اسب بخاری نیروگاه 4 لیتری V8 توئین توربوی آن کافی ست تا سرعت این کوپهٔ 1930 کیلوگرمی را تنها در 3.7 ثانیه از صفر به صد کیلومتر در ساعت برساند؛ یعنی مشابه یک آستون مارتین ونتیج V12؛ اما اگر بازهم بیشتر از این می‌خواهید آئودی RS7 Performance را آماده کرده است که با قدرت عظیم 605 اسب بخاری خود کاملاً CLS را شرمنده می‌کند. در سطحی کمی پایین‌تر از RS7، مدل S7 قرار دارد که هنوز هم تا اندازهٔ زیادی سریع است.

مرسدس بنز نیز دو موتور بنزینی و دو موتور دیزل را در لیست سفارشات CLS قرار داده است. کارآمدترین آن‌ها مدل CLS 220D است که نه درزمینهٔ مصرف سوخت و نه درزمینهٔ عملکرد حریف A7 Ultra نمی‌شود. چراکه شتاب صفرتا صد آن با 8.5 ثانیه یک ثانیه بیشتر و مصرف سوخت آن با 4.16 لیتر در صد کیلومتر 0.25 لیتر بیشتر از A7 Ultra است. نسخهٔ قدرتمندتر آن CLS 350D است که عملکرد بسیار بهتری را با افزایشِ جزئیِ مصرف سوخت ارائه می‌کند؛ اما مرسدس بنز با CLS63 AMG S به RS7 پاسخ داده است. این مدل مجهز به پیشرانهٔ 5.5 لیتری V8 توربو دوقلو است که 585 اسب بخار قدرت تولید می‌کند؛ اما در کمال تعجب علیرغم برخورداری از قدرت بیشتر، در شتاب صفرتا صد کیلومتر 0.4 ثانیه کندتر از آئودی عمل می‌کند چراکه در RS7 نیرو به هر چهارچرخ منتقل می‌شود درحالی‌که CLS63 دیفرانسیل عقب است.

ارزش در برابر قیمت

با نگاهی به قیمت‌های این دو خودرو می‌توان فهمید که هیچ‌کدام از آن‌ها از ارزش قابل‌توجهی نسبت به قیمت برخوردار نیستند. آئودی A7 بسته به هر مدل بین 5 تا 10 هزار پوند قیمت بیشتری از یک آئودی A6 دارد درحالی‌که همین تفاوت قیمت بین CLS و E کلاس هم به چشم می‌خورد. بااین‌حال تیپ‌های پایینی A7 از ارزش در برابر قیمت بیشتری نسبت به CLS برخوردارند. به‌عنوان‌مثال A7 Ultra با موتور 3 لیتری TDI سریع‌تر و باصرفه‌تر از CLS 220D است درحالی‌که قیمت کمتری هم دارد. این خودرو با قیمت 46 هزار پوند، تجهیزات استاندارد فراوانی چون چراغ‌های LED، صندلی‌های چرمی و سیستم‌های سرگرمی با تکنولوژی بالا را ارائه می‌کند. البته اگرچه بالاترین مدل A7 یعنی RS7 گران‌تر از CLS63 AMG S است اما به دلیل اینکه برای هر دو خودرو باید بیش از 85 هزار پوند هزینه کرد، این اختلاف قیمتِ جزئی چندان به چشم نمی‌آید.

نتیجه

با تمام این موارد، کدام‌یک از این دو سدانِ کوپهٔ پریمیوم برتر است؟ باید گفت با اختلاف اندکی مرسدس بنز CLS. این خودرو راحت‌تر و سرگرم‌کننده‌تر بوده و جز در تیپ‌های پایینی، ارزش در برابر قیمت بیشتری نسبت به آئودی A7 دارد. بعلاوه نسخهٔ شوتینگ بریک آن نیاز کسانی که به دنبال کارایی بیشتری هستند را هم برآورده می‌کند.